ស្រីហិតោបទេស
ភិក្ខុក ប៉ាង ខាត់
វិរិយបណ្ឌិតោ
ជាអ្នកប្រែចេញពីភាសាសំស្ក្រឹត
ជាអ្នកប្រែចេញពីភាសាសំស្ក្រឹត
ការគប់មិត្ដ
កាលនោះ មហាបណ្ឌិតវិសណុសម័ន
ក្រាបបង្គំទូលព្រះរាជបុត្រទាំងឡាយ ដែលប្រថាប់នៅក្នុងទីចំពោះមុខដោយ
សេចក្ដីសុខសំរាន្ដលើផ្ទៃនៃប្រាសាទ ដោយស្លោកដូច្នេះថា៖
១ -
អ្នកប្រាជ្ញតែងប្រើកាលវេលាអោយប្រព្រឹត្ដទៅដោយការកំសាន្ដកាព្យសាស្រ្ដ
មនុស្សល្ងង់តែងប្រើកាលវេលា
អោយប្រព្រឹត្ដទៅដោយការប្រព្រិត្ដិសេចក្ដីវិនាសដោយការដេក និង
ដោយការឈ្លោះទាស់ទែង។ ព្រោះហេតុនោះទូលព្រះបង្គំ នឹង
ពោលកថាដ៏វិចិត្រ មានរឿងក្អែក និង អណ្ដើកជាដើមចម
ទុកជាព្រះសណ្ដាប់ដើម្បីកំសាន្ដព្រះហរិទ័យនៃទ្រង់ទាំងឡាយ។
ព្រះរាជបុត្រទាំងឡាយត្រាស់តបថា បពិតលោកអាយិៈ! សូមលោកមេត្តារាយ
រឿងនោះៗ អោយទានស្ដាប់។ បណ្ឌិតវិសណុសម័នពោលពាក្យដាស់តឿនថា «បើដូច្នោះ
សូមទ្រង់តាំងព្រះទ័យស្ដាប់ចុះ ការគប់មិត្រនេះនឹងផ្ដើមពោលអីលូវនេះដូចមានស្លោកទុកជាខាងដើមថា៖
២ - អ្នកប្រាជ្ញមានចិត្ដល្អ
សូម្បីខ្សត់ទ្រព្យហើយអិតកម្លាំង
ក៏អាចជួយកែខៃអោយសំរេចប្រយោជន៍បានដោយរួសរាន់ ដូចរឿងក្អែក អណ្ដើក
និងកណ្ដុរ។ ព្រះរាជបុត្រទាំងឡាយសួរថា «រឿងនោះតើដូចម្ដេច?» បណ្ឌិតវិសណុសម័នក្រាបទូលថា៖
រឿងក្អែក អណ្ដើក និង កណ្ដុរ
នៅលើត្រើយស្ទឹងគោទាវរី
មានជ្រៃមួយដើមធំត្រសុំមែកសាខា មែកត្រឈឹងត្រឈៃ។ ពួកហ្វូងបក្សីផ្សេងៗ
លុះដល់វេលាទន់ទាបព្រះសុរិយាល្ងាចថ្ងៃហើយ តែងបបួលគ្នាហើរមកពីទិសានុទិស
ច្រៀវច្រៃចូលមកជ្រកអាស្រ័យ អៃដ៏ដើមជ្រៃនោះ។
សម័យមួយវេលាព្រឹកព្រាងស្វាងឡើង ជិតអស់ខែនៃរាត្រីកាលហើយ
ព្រះចន្ទជាទីគោរពជានាយកនៃកងកោមុទជាតិ
លិចបាត់វង់រស្មីកំពូលភ្នំអស្ដង្គត មានក្អែកមួយឈ្មោះ លឃុបតនកៈ ភ្ញាក់ឡើងពីពន់ព្រលឹម
ក្រឡេកមើលទៅឃើញព្រានម្នាក់មកដល់ ប្រៀបដូចឃើញព្រះយមរាជទី២
លុះឃើញហើយក៏រំពឹងគិតថា
ថ្ងៃនេះឃើញអុបទ្រព្យចង្រៃកើតឡើងតាំងពីព្រលឹមតែម្ដង
អាត្មាអញមិនគប្បីដឹងបានថា អុបទ្រព្យចង្រៃនេះនឹង កើតប្រាកដឡើងបែបណា!
រំពឹងគិតហើយ រន្ធត់តក់ស្លុតក្នុងចិត្ដអិតអុបមា
ក៏ហើរឆ្លាទៅតាមមើលស្នាមព្រាននោះ ចរទៅ ព្រោះថា៖
៣ - មនុស្សល្ងង់តែងជួបប្រទះប៉ះទង្គិច
ហេតុដែលនាំអោយកើតសេចក្ដីសោកមួយពាន់ដង រឺ ហេតុដែលនាំអោយ
កើតភ័យមួយរយដងក្នុងមួយថ្ងៃៗ
តែអ្នកប្រាជ្ញជួបប៉ះទង្គិចហេតុដូច្នេះអិតអង្គឺមានឡើយ។
នរជននៅក្នុងលោកនេះ គួរធ្វើមនសិការដូច្នេះរាល់ថ្ងៃកុំខាន។
៤ - ការភ្ញាក់ក្រោកឡើងពីព្រលឹម
នរជនគប្បីដាស់សតិរលឹករាល់ថ្ងៃថា «មហាភ័យទាំងឡាយជិតមកដល់ហើយ
បណ្ដាមហាភ័យទាំងឡាយនោះ ការឈឺចាប់ សេចក្ដីស្លាប់
និងសេចក្ដីទុក្ខសោកភ័យ
រឺអន្ដរាយអ្វីមួយមុខជាធ្លាក់មកដល់អាត្មាអញក្នុងថ្ងៃនេះ»។
កាលនោះ ព្រានបក្សីនោះខ្មីឃ្មាត ព្រោះគ្រាប់ស្រូវ
ហើយត្រដាងលប់ លុះចាត់ចែងសព្វគ្រប់ហើយ ក៏ពួនអាត្មាក្នុងទីមួយ។
ក្នុងកាលនោះអែង ស្ដេចព្រាបចិត្រគ្រីព ហើរចរមកពីចំងាយ
ព្រមជាមួយអន្លើដោយព្រាបជាបរិវាររេរា លើអាកាសវេហាស៍
ឃើញគ្រាប់ស្រូវរាត់រាយខ្ចាត់ខ្ចាយដូច្នោះ
ក៏ពោលរំលឹកព្រាបជាបរិវារដែលល្មោភចង់ចុះទៅស៊ីគ្រាប់ស្រូវនោះថា៖ «ហេតុអ្វី
ក៏មានគ្រាប់ស្រូវនៅក្នុងដងព្រៃជ្រៅ
នីរជនលន្លង់លន្លោចឆ្ងាយពីទីថានមនុស្សដូច្នេះហ្ន៎
ដំណើរនេះគួរពិចារណាមើលសិន
យើងឃើញរបស់នេះនឹងទុកជាលាភចំរើនក៏អិតអង្គឺមាន ព្រោះការល្មោភស៊ី គ្រាប់ស្រូវនេះ
នឹង ត្រលប់អោយវិនាសអន្ដរាយ
ក្ដៅក្រហាយស្ដាយក្រោយដល់យើងគ្រប់គ្នាក៏សឹងថាបាន។
៥ - ព្រោះលោភចង់បានកងមាស
អ្នកដំណើរម្នាក់ធ្លាក់ផុងជាប់ក្នុងបឹងភក់ជ្រៅឡើងមិនរួច
ត្រូវខ្លាចាស់សង្រ្គប់ចាប់ ហែកស៊ីស្លាប់ទៅ។ បរិវារសួរឡើងថា
រឿងនោះតើដូចម្ដេច?។
ស្ដេចព្រាបចិត្រគ្រីបនិយាយរឿងប្រាប់ថា៖
No comments:
Post a Comment