គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៣
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
ព.ស ២៥៣៩
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
ព.ស ២៥៣៩
រឿងក្រពើផើមចង់ស៊ីថ្លើមស្វា
តំរាឃ្លាន
គិតបញ្ឆោត លុះគេចោទ ឆោតប្រាប់គេ កាលណោះ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់យើងនៅក្នុងកាលបញ្ញាបារមី
អន្ទោលជាតិកើតជាសត្វពានរ ហៅថាមហាគបិន្ទកប ដោយកំលាំងក្លាហាន អាស្រ័យនៅព្រៃត្រើយស្ទឹងធំ១
ស្ទឹងនោះមានកោះ១ ប្រកបដោយផ្លែឈើមើមឈើបរិបូណ៌ ទីក្បាលកោះនោះមានដីខ្សាច់នឹងដុំថ្ម១
ដុះនាកណ្ដាលទីនោះជិតនឹងត្រើយ ពោធិសត្វតែងលោតផ្លោះអំពីត្រើយទៅដល់កោះនោះ
ដើម្បីស្វែង ផលាផលរាល់ៗថ្ងៃ។ គ្រាកាលណោះ មាន សត្វក្រពើញីឈ្មោលជាប្ដីប្រពន្ធ
អាស្រ័យនៅក្រោមស្ទឹងនោះឯង លុះនៅយូរមកមេក្រពើនោះ ផើម គឺមានគភ៌ នឹងពង
កើតក្ដីទោហលាចំណង់ចង់ស៊ីថ្លើមពានរ ទើបនិយាយនឹងក្រពើឈ្មោលថា « ខ្ញុំមានក្ដីចង់ទទួលទានថ្លើមមហាពានរនោះ
ជាខ្លាំងណាស់បើអ្នកមិនគិតរកអោយខ្ញុំបរិភោគក្នុងសម័យនេះ ខ្ញុំនឹងស្លាប់ចោលអ្នកឯងជាប្ដីសំលាញ់ហើយ»។
ឯក្រពើលឺប្រពន្ធពោលដូច្នោះ
ក៏លោមទៅថា «ហៃមេកុម្ភីមាសបង!
នាងមានក្ដីបំណងប៉ងសាច់ថ្លើមនៃពានរនោះ ជាភ្នាក់ងារបងនឹងទៅរកមកអោយប្អូនបានក្នុងកាលថ្ងៃនេះ
ព្រោះមានផ្លូវ១ នៅខាងលើទីយើង មានមហាពានរ១ តែងលោតផ្លោះឆ្លងពីត្រើយទៅកោះ
ពីកោះទៅឯត្រើយវិញ ដូច្នេះបងនឹងទៅចាំលាក់ខ្លួនពួនអែបនៅខាងដុំថ្មធំ
ចាំគោះមហាពានរនោះត្រាតែបាន» ថាហើយចៅកុម្ភាក៏ហែលលីលាត្រង់ទៅទីដុំថ្មធំ
ដល់ហើយតាំងឡើងក្រាបលើដុំថ្មធ្វើអាការដូចថ្ម ដើម្បីអោយពោធិសត្វសំគាល់ថាជាដុំថ្ម
នឹងលោតទៅលើខ្លួននឹងងាយចាប់។
ឯមហាបិន្ទរាជ លុះពេលល្ងាចត្រជាក់បរិភោគផលាផលឆ្អែតហើយ
នឹងវិលទៅខាងត្រើយនាយវិញលុះលោតចុះចាកកោះផ្លោះមកដល់ទី ឆ្នេរស្ទឹង ហើយនឹងលោតទៅជាន់ដុំថ្មកណ្ដាលនោះ
បែរទៅឃើញកុម្ភាក្រាបលើថ្ម ក៏កើតក្ដីសង្ស័យគិតថា ថ្មនេះសព្វកាលរៀងមក តែងទាប ត្រឹមខ្នងទឹកនេះទេ
ថ្ងៃនេះហេតុអ្វីក៏ថ្មនេះខ្ពស់ដូច្នេះ ទំនងជាមានសត្វកំណាចមកដេកក្រាបលើថ្មនេះ
ដើម្បីយាយីជីវិតអាត្មាប្រាកដ ពោធិសត្វ គិតដូច្នោះហើយ ក៏ពោលពាក្យហៅទៅថា
«ហៃដុំថ្ម
ដ៏ប្រសើរអើយ! អើខ្លួនចៅឯងនេះ សព្វកាលរៀងមកពុំដែលលូតខ្ពស់ហួសអំពីខ្នងទឹក នេះទេ
ថ្ងៃនេះហេតុអ្វី ក៏ថ្មឯងលូតខ្ពស់លើសកាលមុនៗហះ? ពោធិសត្វពោលហៅថ្មយ៉ាងនេះ
មិនតែម្ដង គឺហៅអស់វារៈបីដង។
ឯក្រពើក្រាបលើថ្ម
លឺពានរហៅថ្មជាគំរប់៣ដងក៏គិតថា ថ្មនេះកាលដើមទំនងជាចេះនិយាយទើបពានរនេះហៅប្រស្រ័យ ឥឡូវឯងមកដេក
ក្រាបលើខ្នងវា បានជាវានិយាយតទៅនឹងស្វាវិញពុំរួច បើដូច្នោះមានតែអញឯង ក្លែងនិយាយជួសថ្មនេះទើបបានស្វានេះវាលោតមក
ព្រោះថ្ម នេះនិងស្វានោះគេធ្លាប់ចរចាប្រស្រ័យនឹងគ្នា គិតហើយ ចៅកុម្ភាក៏ឆ្លើយតបទៅថា
«ហៃមហាកបិន្ទរាជ
អ្នកឯងសង្ស័យនឹងយើងថាលូតខ្ពស់ ហួសអំពីមុននោះឬ? យើងតាំងនៅដដែល
ដូចកាលមុននោះទេ អញ្ជើញលោតមកជាន់យើងដូចកាលមុនៗនោះចុះ»។ ឯបរមពោធិសត្វ បានលឺក្រពើពោលតបមកដូច្នោះក៏ថា
«ភោ!
នរណាមកពោលពាក្យតនឹង
យើងនេះថ្មយើងធ្លាប់ជាន់នេះមិនចេះនិយាយជាភាសាលោកទេ នេះគឺរូបនរណា
ពោលប្រាប់មកយើងនេះ» ឯក្រពើនោះលុះលឺដូច្នោះ
ក៏ទាល់បញ្ញានឹងគេចខ្លួនពុំរួចទើបឆ្លើយប្រាប់តាមក្ដីពិតថា «យើងនេះគីតួមហាកុម្ភានៅនាទឹកស្ទឹងនេះណ៎ាពានរ»។
អោចៅមហាកុម្ភាទេហះ! អើហេតុអ្វីក៏ចៅមកដេកក្រាបលើថ្មនេះ?»។ «នែចៅពានរ
យើងនេះមានសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានសាច់ថ្លើមបេះដូងនៃចៅឯង
នឹងនាំទៅអោយភរិយាយើងបរិភោគ» អោ!
បើចៅប្រាថ្នាជីវិតយើងដូច្នោះ ចូរចៅហាមាត់ធ្មេចភ្នែកឡើង
យើងនឹងលោតទៅត្រង់ឥឡូវនេះ។ ឯក្រពើនោះក៏តាំងហាមាត់ឡើងចង្រ្គាងធំ
ធ្មេចភ្នែកទាំងពីរជិត ប្រុងចាំត្របាក់ពានរ។ ឯពោធិសត្វបានឱកាសហើយ
ក៏លោតផ្លោះស្ទុះទៅអំពីទីទាបត្រង់ទៅជាន់លើក្បាលចៅកុម្ភា
ហើយផ្លោះទៅដល់ត្រើយនាយដោយកំលាំងខ្លាំងលឿនដូចខ្យល់មួយរំពេច
ពោធិសត្វក៏ទៅដល់ទីលំនៅនៃអាត្មា។ ឯមហាកុម្ភា
ដឹងជាពានរលោតផុតខ្លួនៗ ចាប់ពុំទាន់ដូច្នោះ
ក៏កើតក្ដីទោមនស្សតូចចិត្តដោយចាញ់កលមហាកបិន្ទរាជ
គឺអាត្មាឆោតខ្លៅពិតៗ ហើយក៏ចុះពីខ្នងសិលាម្នីម្នា
ហែលទៅកាន់ទីរូងក្បាលកោះជាទីលំនៅនៃអាត្មាវិញហោង។ រឿងនិទាននេះ
មានសេចក្ដីពិស្ដារនៅក្នុងគម្ពីរចរិយាបិដកឯណោះមើលចុះ។
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment