គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៧
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
មានឧបាសកម្នាក់នៅក្នុងជនបទមួយ គិតបំបួសកូនក្នុងខែបឋមសាធ
បានទៅនិយាយជួលភ្លេងពិណពាទ្យគេជាដាច់ខាត លុះដល់ថ្ងៃចូលរោងប្រជុំញាតិ
នឹង ចំរើនពុទ្ធមន្ដហៅព្រលឹងនាគនោះ ពួកអ្នកភ្លេងនាំគ្រឿងភ្លេងចូលមកព្រមគ្នាទាំងអស់
តែអ្នកចេះវាយគងមកពុំបាន ព្រោះប្រពន្ធឆ្លងទន្លេ ផ្ដាំតែពាក្យនឹង អ្នកភ្លេងផងគ្នាថា
អោយជំរាបអ្នកដើមបុណ្យផងថា មកពុំបានទេ ព្រោះប្រពន្ធឆ្លងទន្លេ អោយអ្នកដើមបុណ្យគិតរកជួលគេអែទៀតចុះ។
អែអ្នកដើមបុណ្យ និង បណ្ដាមហាជនទាំងឡាយបានលឺថា អ្នកវាយគងនោះ
ខានពុំបានមកដូច្នោះក៏ប្រជុំពិគ្រោះគ្នាថា នឹង ទៅរកជួលមនុស្សចេះវាយគងជួសចៅនោះ
ពិគ្រោះទៅរកពុំបាន ព្រោះស្រុកក្រៅមនុស្សចេះភ្លេងមានតិចនាក់ ហើយពេលនោះក៏ជួនល្ងាចណាស់ហើយ
នឹងទៅរកអ្នកចេះអែណាៗក៏ពុំទាន់ ម៉្លោះហើយពួកអ្នកធ្វើបុណ្យទាំងនោះ
ពុំសូវរីករាយសប្បាយ ព្រោះមិនពេញក្ដីប្រាថ្នានៃអាត្មាទីទៃៗ។
គ្រាកាលនោះ មានអាម្នាក់មាននាមពុំប្រាកដសន្មតហៅ ចៅប្លមបាយបុណ្យ
ចៅនោះដើរទៅដល់យល់រោងគេធ្វើបុណ្យក៏គិតថា អ្នកស្រុកនេះគេធ្វើបុណ្យ គួរអញចូលទៅប្រចុបប្រចែងយកបាយចំណីបារីស្លាអាស្រ័យ
គិតហើយក៏ចូលទៅ ក្នុងរោងបុណ្យ អង្គុយនៅទីដ៏សមគួរសួរថា «អ្នកបង អ្នកប្អូនអើយ!
ចុះគេធ្វើបុណ្យអីនេះអ្នក? ពួកអ្នករោងប្រាប់ថា «គេធ្វើបុណ្យបំបួសនាគណាអ្នក» ចុះអ្នកអែងមកពីស្រុកណាទៅណា? ចៅនោះក៏ប្រាប់ថា
ខ្ញុំមកពីក្រុងភ្នំពេញ នឹងទៅសួរបងប្អូនអែស្រុកលើ ចុះខ្ញុំលឺគេនិយាយពិគ្រោះគ្នាអ៊ូៗនោះ
តើគេពិគ្រោះពីរឿងអ្វី? ពួកអ្នករោងប្រាប់ថា «អោអ្នកអើយ ការបុណ្យនេះបានទៅនិយាយជួលភ្លេងពិណពាទ្យគេជាការស្រេចហើយ
ឥលូវចូលរោងថ្ងៃនេះ ស្រាប់តែអ្នកដែលវាយគង គ្នាមានធុរៈដោយប្រពន្ធឆ្លងទន្លេមកពុំរួច
ហេតុនោះទើបគេនាំគ្នាពិគ្រោះឆោឡោ ដើម្បីនឹងរកអ្នកចេះវាយគង អើ អ្នកអត់ទោសចុះ
ខ្លួនអ្នកនេះតើចេះវាយគងដែររឺទេ?។
អែចៅនោះក៏ទទួលថា «ក្រអ្វីបើវាយគង ខ្ញុំអែងក៏ចេះវាយបាន»។ អែពួកអ្នករោងបានលឺពាក្យចៅនោះថាចេះដូច្នោះ
ក៏ត្រេកអរគឹកកងឡើង ប្រាប់គ្នាថា «អ្នកវាយគងនោះបានហើយ»។ ខ្លះសួរថា
«អ្នកយកថ្លៃប៉ុន្មានក្នុងរវាងបុណ្យនេះ»។ ចៅនោះថា
«ខ្ញុំបាទយកកំលាំងចូលចាប់កុសលផង
ត្រង់ថ្លៃថ្នូរនោះខ្ញុំមិនយកទេ សូមទានតែបាយចំណីអាស្រ័យជាកំលាំងចុះ»។
អ្នកដើមបុណ្យលឺដូច្នោះ ក៏ត្រេកអរពេញចិត្ដ ដោយគិតថាសមក្ដីប្រាថ្នា
ទើបរៀបបាយចំណីស្លាបារី អញ្ជើញចៅនោះបរិភោគតាមក្ដីរាប់អាន ចៅនោះបានបរិភោគបាយចំណីបរិបូណ៌
លុះសូរេចកិច្ចបាយហើយ អ្នកដើមបុណ្យក៏ថាអញ្ជើញអ្នកទៅអែទីភ្លេង ត្បិតពេលនេះល្មមហ៊ុំរោងហើយ។
ចៅនោះក៏ស្រវាយកស្លាបារីអំពីជើងពានដាក់ថ្នក់ដាក់ហោប៉ៅអាវ ហើយក្រោកដើរទៅជាមួយ
នឹងអ្នកដើមបុណ្យ។ អ្នកដើមបុណ្យនាំទៅដល់ក៏ប្រាប់អ្នកភ្លេងថា ខ្ញុំបានអ្នកវាយគងហើយចូរកុំមានក្ដីរង្កៀសអ្វីឡើយ
ដោយពុំមានវង់ជាមួយគ្នា សូមមេត្ដាលេងយកតែបុណ្យទៅ ត្រង់ពីរោះ មិនពីរោះនោះគ្មាននរណាថាអ្វីទេ។
អែអ្នកភ្លេងទាំង៤ នាក់ក៏ព្រមតាមអធ្យាស្រ័យ ទើបថាអញ្ជើញអ្នកចូលមកចុះ
អែអ្នកដើមបុណ្យថា អញ្ជើញអ្នកចូលក្នុងវង់គងនេះចុះ។
អែចៅនោះបែរមើលនាយមើលអាយ ហើយលើដៃឡើងថា «ខ្ញុំបាទចេះតែវាយគងធំៗ
លឺមូងៗនោះទេ ត្រង់គងវង់ផ្លែ តូចៗនេះខ្ញុំមិនចេះទេ»។ អែបណ្ដាមហាជនទាំងឡាយ
បានលឺពាក្យចៅនោះថាដូច្នោះ ក៏សើចកងរំពងឡើង អ្នកខ្លះខឹងលួចជេរថា ខ្មោចអាចង្រៃកោងឆយកបាយមួយថាសស៊ីតែម្ដង
ថាវាចេះវាយគង អែងនឹកស្មានថាវាចេះវាយគងភ្លេងនេះ ឥលូវវាថាចេះវាយតែគងមូងៗមួយៗនោះវិញ
អាណាត្រូវការអីនឹងវាយគងមូងនោះ តែកូនក្មេងក៏ចេះវាយបានទួទៅទាំងស្រុក
អោពុទ្ធោអើយពួកយើងនេះចាញ់កលអានេះជាម្ដង អែអ្នកដើមបុណ្យក៏ថា ណ្ហើយចុះការនេះ
អែងសួរដេញគេមិនអស់ចុងអស់ដើម គេក៏គេចកែប្រែទៅបានយ៉ាងនេះ នឹងបន្ទោស
រឺនឹងអូសយកបាយចំណីវិញអែណាក៏បាន គឺក្ដីខុសមាននៅលើខ្លួនអែងតែម្ដង
ថាហើយអ្នកដើមបុណ្យក៏អោយអ្នកភ្លេង៤នាក់លេងភ្លេងតាមទំនៀមទៅហោង។ អ្នកធំខូច
អ្នកតូចក៏ខិល រំកិលផុតបន្ទោស ហេតុនោះនឹងប្រើត្រូវប្រយ័ត្នសព្ទស្រប កុំអោយអ្នកតូចវាប្រកបគេចកែប្រែទៅបាន។
ចប់តំរាគតិប្រើមិនអស់ការទី៣៦
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment