គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៦
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសេស មាននាយដង្ខៅម្នាក់
ផ្ទុកគ្រឿងស្បៀងអាហារក្នុងតាងដាក់លើខ្នងលា មានសុនខស្រុកមួយទៅជាមួយគ្នា
លុះទៅដល់ទីវាលមួយមានដើមឈើដុះល្បោះៗ នាយដង្ខៅនោះ ក៏ឈប់សំរាកកំលាំង
ដោយពេលវេលានោះជាពេលថ្ងៃត្រង់ ទើបចូលដេកសំរាកក្រោមដើមឈើធំ លែងសត្វលាអោយស៊ីស្មៅ
ប្រើឆ្កែអោយនៅឃ្វាលលា និងអោយមើលហេតុអន្ដរាយអែទៀតៗផង។ អែសុនខកើតឃ្លានបាយ
ក៏និយាយនឹងលានោះថា អាភឿនអើយ គ្នាឃ្លានបាយណាស់ ចូរអែងអោនខ្លួនចុះបន្ទាបខ្នងបន្ដិច
អោយគ្នាយកបាយក្នុងតាងនោះអាស្រ័យ។ អែលាលឺឆ្កែសុំបាយដូច្នោះ ក៏មិនចង់អោយដោយខ្លាចនាយផង
ទើបតបថា «ពេលនេះមិនត្រូវចៅស៊ីទេ
ចាំដល់ល្ងាចសិន សឹមយើងដាក់អោយស៊ី»។ សុនខក៏អង្វរថា «គ្នាឃ្លានណាស់ចាំល្ងាចពុំបានទេ
ចូរអាភឿនដាក់មកអោយគ្នាស៊ីសិន»។ លាក៏តបទៅវិញថា «ចាំនាយគាត់ភ្ញាក់សិនចុះ
សឹមស៊ី វេលានេះយើងមិនហ៊ានអោយទេ»។ សុនខនោះបានលឺថាលាមិនព្រមអោយដូច្នោះ
ក៏តូចចិត្ដ គិតខឹងនឹងលា តែពុំហ៊ានថាអ្វីទៅទៀត។ អែលានោះដើររកស៊ីស្មៅស៊ីស្លឹកឈើរៀងៗទៅដល់ជាយព្រៃធំ១។
កាលនោះមានឆ្កែព្រៃមួយបានឃើញលាមកស៊ីស្មៅតែអែង ក៏បោលមកនឹងខាំលាជាអាហារ
លាឃើញឆ្កែព្រៃដេញមកដូច្នោះ ក៏ភិតភ័យតក់ស្លុតរត់មកត្រង់ឆ្កែស្រុក ហើយហៅឆ្កែស្រុកថា
«សំលាញ់អើយជួយគ្នាផងឆ្កែព្រៃវាដេញខាំគ្នាហើយ»។ អែសុនខស្រុកក៏ស្ដីផ្ចាលទៅ
ថា «អើលាអើយកាលអញសុំបាយស៊ី
អែងថាចាំនាយគាត់ក្រោក ឥលូវមានភ័យដល់មក អញចាំនាយគាត់មកដែរ ទើបអញជួយបាន» ថាហើយសុនខ
ក៏ធ្វើជាពុំនាំពាតាំងអង្គុយនៅមើលតែពីចំងាយហោង។ អែលាក៏ភិតភ័យក្រៃពេកណាស់
ឆ្កែរិតតែបោលខាំអំពីក្រោយត្របាក់ កែងផុតៗ លានោះក៏រឹងរិតតែភ័យខ្លាំង
តាំងបោលបោះផ្លោះទៅអែដើមឈើធំ ដែលនាយដង្ខៅដេកនោះអែង ដល់ហើយក៏ស្រែកហៅនាយអោយជួយអាត្មា
អែនាយដង្ខៅបានលឺសូរលាស្រែកដូច្នោះ ក៏ភ្ញាក់ក្រោកឡើងម្នីម្នាបែរទៅឃើញឆ្កែព្រៃដេញខាំលា
ក៏ស្រែហៅសុនខស្រុកអោយជួយលាជាប្រញាប់។
អែសុនខស្រុក បានលឺនាយហៅអោយជួយលាដូច្នោះក៏ស្ទុះម្នីម្នាបោលទៅដេញខាំឆ្កែព្រៃ
ៗ ឃើញឆ្កែស្រុក ក៏ខ្លាច ពុំអាចបោលដេញលាទៅ ទៀតឡើយ ស្ទុះរត់ចូលព្រៃបោលទៅកាន់លំនៅអាត្មាវិញហោង។
អែនាយដង្ខៅ កាលឆ្កែព្រៃបោលបាត់ទៅវិញហើយ ទើបហៅលា និងឆ្កែ ស្រុកចូលមកសាកសួរហេតុនោះថា
«លាអែងអញអោយទៅស៊ីស្មៅ
បានអោយឆ្កែទៅឃ្វាលជួយមើលក្ដីអន្ដរាយផង ឥលូវឆ្កែព្រៃវាដេញខាំខ្លួន តើហេតុអ្វីខ្លួនក៏មិនទៅរកឆ្កែស្រុកអោយគេជួយ
ត្រលប់បោលមករកអញវិញ អញបានផ្ដាំថា អែងទៅរកស៊ីចុះ គ្នាសុំដេកសំរាកកំលាំងបន្ដិច
ល្មមដល់ពេលត្រជាក់បន្ដិច នឹងលើកបរទៅទៀត។
អែលាក៏តបឡើងថា «កាលឆ្កែព្រៃវាដេញនោះ ខ្ញុំបានរត់ទៅរកឆ្កែស្រុក
បានស្រែកហៅអោយជួយ ឆ្កែស្រុកគេពុំជួយឡើយ គេត្រលប់ថា ចាំនាយភ្ញាក់សិនទើបគេជួយ
ឆ្កែស្រុកគេពុំនាំពាយ៉ាងនេះ បានជាខ្ញុំបាទរត់មករកនាយអោយជួយ»។ នាយដង្ខៅលឺលាថាដូច្នោះក៏សួរទៅឆ្កែវិញថា
«ម្ដេចអែងមិនជួយលា
អញបានផ្ដាំផ្ដាច់ថាអោយមើលក្ដីអន្ដរាយផង»។
ឆ្កែស្រុកឆ្លើយអោយការថា «កាលខ្ញុំបាទឃ្លានបាយខ្ញុំបាទបានសុំលាថា
គ្នាឃ្លានបាយណាស់ ចូរអែងបង្អោនខ្លួនបន្ដិច គ្នានឹងយកបាយកកអាស្រ័យនោះលាពុំអោយឡើយ
គេថាចាំនាយភ្ញាក់សិនសឹមស៊ីចុះ ខ្ញុំបាទនឹកខឹងនឹងលាយ៉ាងនេះ ដល់ឆ្កែព្រៃវាដេញលាមក
លាស្រែកហៅ អោយខ្ញុំជួយ ខ្ញុំបាទក៏តបពាក្យគេវិញថា ចាំនាយភ្ញាក់សិនសឹមជួយ
ពាក្យខ្ញុំបាទថានោះគឺ ថាតែតាមពាក្យលាដែលពោលមុននោះអែង សូមនាយជំរះក្ដីនេះអោយឃើញខុសត្រូវយុត្ដិធម៌ចុះ» នាយដង្ខៅសួរទៅលាវិញថា
«អើលាហេតុអ្វីឆ្កែគ្នាសុំបាយកកស៊ី
ម៉េចចៅមិនអោយស៊ីទៅហះ»។
លាតបទៅវិញថា «បានជាខ្ញុំមិនទាន់អោយនោះព្រោះខុសកាលវេលា
គឺពេលព្រឹកលោកនាយ និងឆ្កែនេះបានបរិភោគរួចហើយ ពេលថ្ងៃត្រង់លោកនាយមិនដែលពិសាៗតែដល់ពេលល្ងាចតែម្ដង
វាក៏ស៊ីត្រូវពេលនឹងនាយដែរ កាលឆ្កែវាសុំបាយស៊ីនោះគឺជាពេលថ្ងៃត្រង់
ឆ្កែឃ្លាន អិតរបបខុសពេលនាយពិសា ហេតុនោះខ្ញុំអោយវាស៊ីម្ដេចបាន បានជាខ្ញុំបាទថាដូច្នេះ
ព្រោះបាយត្រីអស់នេះជារបស់ផង់នាយនាយអនុញ្ញាតអោយ ទើបខ្ញុំបាទហ៊ានដាក់អោយ
នឹងចាត់ចែងអោយដោយចិត្ដអែងអែណាក៏បាន វិស័យអ្នកនៅនឹងនាយចៅហ្វាយ រឺនៅនឹងសំណាក់គ្រូអាចារ្យ
លោកអោយអែងទទួលទុកដាក់ស្បៀងអាហារ រឺទ្រព្យសម្បត្ដិអែណានីមួយ ត្រូវតែរក្សាថែទាំរបស់អស់នោះ
កុំអោយវិនាសទៅដោយការមិនគួរបង់ មែនបើនាយចៅហ្វាយ រឺគ្រូអាចារ្យលោកបង្គាប់ថា
អោយនរណាៗនោះទើបអាចនាំចេញអោយទៅអ្នកនោះៗបាន មួយទៀតអ្នករក្សាទ្រព្យសម្បត្ដិនាយចៅហ្វាយនេះ
ត្រូវអោយដឹងវត្ថុនោះៗផង គឺវត្ថុណា ចំណីណា ទុកយូរទៅពុំបាន ល្មមប្រាប់នាយ
រឺរកនាយនឹងប្រាប់ពុំឃើញក្ដី ក៏គប្បីយកមកចែកចាយអោយភឿនផងអាស្រ័យទៅក៏គួរ
ព្រោះវត្ថុចំណីនោះ ទុកទៅនឹងខូច អសារអិតការចោលបង្សៀត ខ្ញុំបាទកាន់ច្បាប់យ៉ាងនេះ
បានជាសុនខសុំបាយស៊ីខ្ញុំបាទមិនហ៊ានអោយ»។
អែនាយដង្ខៅបានលឺពាក្យលា ពោលត្រូវច្បាប់ដូច្នោះក៏ត្រេកអរ
ទើបនិយាយទៅនឹងឆ្កែថា «អើបាសុនខ, លានិយាយអោយការនេះត្រូវច្បាប់ល្អហើយ
ចៅអែងតើសុខចិត្ដចាញ់ប្រៀបហើយរឺ ៗ ពុំសុខចិត្ដយ៉ាងណា ចូរថាទៀតចុះ» អែសុនខក៏តបថា
«ខ្ញុំបាទពុំសុខចិត្ដចាញ់លានេះទេ
ព្រោះលាវាថាលោកនាយ និងខ្ញុំបាទបរិភោគអាហារមានពេលវេលា គឺបរិភោគតែព្រឹក
និងល្ងាច អែពេលថ្ងៃត្រង់ ថ្ងៃរសៀលបរិភោគពុំបានចុះត្រង់រូបលានេះ ម៉េចក៏ស៊ីស្មៅស៊ីស្លឹកឈើតែវល់ល្ងាច
ព្រឹកក៏ស៊ី ថ្ងៃក៏ស៊ី ល្ងាចក៏ស៊ី ស៊ីគ្មានពេលឈប់សោះ ត្រង់យើងម្ដេចក៏ចាំបាច់មានពេលវេលា
នេះបទ១ មួយទៀតពាក្យលាថា អ្នករក្សាទ្រព្យរបស់នាយចៅហ្វាយត្រូវដឹងវត្ថុដែលទុកយូរបាន
និងទុកយូរមិនបាន វត្ថុណាទុកយូរមិនបាន នឹងខូចចោលនោះត្រូវអ្នករក្សាប្រាប់នាយ
រឺ បើរកនាយនឹងប្រាប់មិនឃើញទេ ត្រូវនាំចេញមកអោយពួកភឿនអាស្រ័យ សិនក៏គួរ អើយ៉ាងដូចបាយកកនេះ
ជាវត្ថុសំនល់សល់អំពីព្រឹក ទុកយូរទៅពុំបាន នឹងផ្អូមខូចចោលបង់ អែខ្ញុំបាទសុំបាយកកនេះអាស្រ័យ
ហេតុម្ដេចលាមិនអោយខ្ញុំបាទ ខ្ញុំបាទនឹងបានសុំវត្ថុដែលទុកយូរបាន រឺ
ចំណីថ្មោងកាលណាសូមលោកនាយពិចារណាត្រង់បទនេះអោយទាន តាមពាក្យដែលលាដោះស្រាយមកនោះមើល?។
អែលាបានលឺឆ្កែកែសំនួនស្របតាមពាក្យខ្លះដូច្នោះ ក៏ឆ្លើយកាត់ឡើងថា
«នែចៅសុនខ
អែពាក្យយើងថាខ្លួនលោកនាយ និងតួចៅអែងបរិភោកមានពេលវេលា ត្រង់យើងជាសត្វលាស៊ីស្មៅ
ស៊ីស្លឹកឈើមិនមានពេលនេះ ព្រោះអាហារចំណីខុសគ្នា ខាងចៅអែងបរិភោគបាយត្រី
សាច់ ជាអាហារ ៗនេះតែបើបរិភោគឆ្អែតហើយ មិនបាច់ឈប់មកទំពាអៀងលំអិតទៀតឡើយ
អែខាងយើងជាពួកគោ ក្របី បរិភោគស្មៅជាអាហារ ៗនេះតែបរិភោគឆ្អែតហើយ ត្រូវឈប់រើចេញមកទំពាអៀងទាល់តែល្អិត
កាលល្អិតហើយអាហារនោះតិចចុះ មិនពេញ ពោះទៅវិញ ហេតុនោះ ទើបយើងពួកគោ ក្របី
បរិភោគពុំមានពេលឈប់យូរដល់ល្ងាចបាន មួយទៀត តិណជាតិទាំងឡាយ សឹងដុះដាសពាសទួទៅទាំងធរណី
បណ្ដាសត្វព្រៃក្ដី សត្វស្រុកក្ដីត្រូវការអាស្រ័យ មិនចាំទិញដូរ រឺ សុំនរណាទេ
ត្រូវស៊ីបានអិតថ្លៃ ក៏អែអាហារបាយ ត្រី សាច់ ចំណែកខាងមនុស្ស រឺ សត្វដែលត្រូវស៊ីនោះ
សឹងបានមកដោយទិញដូរគេទើបបានមក នឹងទៅបរិភោគអិតពេលអិតវេលា ដូចយ៉ាងស្មៅនោះពុំបាន
ជាការចុះទុនច្រើនៗ នាំអោយបានក្ដីក្រលំបាកទៅខាងមុខ មួយទៀតទោះសត្វស៊ីស្មៅក្ដី
ស៊ីបាយក្ដីតែមានម្ចាស់ចាត់អោយស៊ី យ៉ាងណាក៏តោងប្រព្រឹត្ដតាមការរបស់ម្ចាស់នោះអែង
មួយទៀតឆ្កែពោលពាក្យថា បាយកកជាបាយសំណល់ ជាវត្ថុទុកយូរពុំបានក៏ពិតមែន
តែទុកទៅត្រឹមពេលល្ងាច ក៏មិនទាន់ផ្អូមខូចដែរ នៅអាស្រ័យទៀតបាន ហេតុនោះបានជាយើងមិនអោយ
យើងចាំជំរាបនាយសិន ជាគាត់អោយ រឺមិនអោយក៏តាមចិត្ដលោកនាយចុះ»។
អែនាយដង្ខៅ លឺសត្វទាំងពីរជជែកគ្នាទៅវិញទៅមកដូច្នោះ
ក៏ឆ្លើយកាត់ឡើងថា «ការអស់នេះ
ជាទោសខុសធ្លាក់មកលើអញជានាយវិញចុះ ព្រោះអញមិនបានមើលកល មើលការផ្ដាក់ផ្ទុកផ្ដាំលាអោយបែងបាយថ្ងៃ
ចែកអោយឆ្កែគ្នាស៊ីផង អើពីថ្ងៃនេះទៅលាអែងមើល ពេល គួរអោយឆ្កែគ្នាបានអាស្រ័យផងចុះ» ថាហើយនាយដង្ខៅ
ក៏រៀបប្រដាប់លើកដាក់លើតាងលាបរលាទៅកាន់ស្រុកនៃអាត្មាហោង។ រឿងនេះបានគតិដល់បុគ្គលអ្នកនៅនឹងនាយចៅហ្វាយ
រឺគ្រូអាចារ្យ ដែលលោកអោយខ្លួនរក្សាទ្រព្យសម្បត្ដិ គួរយកគតិលាជាច្បាប់នៃអា
ត្មា ទើបបានក្ដីគាប់ក្នុងលោកិយនេះហោង។
ចប់តំរាអ្នករក្សាទ្រពនាយទី៣៣
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment