គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៤
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
មានសុនខស្រុក១ បោលទៅលែងព្រៃបានឃើញឆ្កែព្រៃ១រូបស្គមឈរនៅទី១
ទើបចូលទៅធ្វើបដិសន្ឋារសួរទទួលតាមភាសា ហើយសូមគ្នាជាមិត្រ។ ឆ្កែស្រុកសួរទៅថា«មិត្ររកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតសព្វថ្ងៃនេះតើញ៉ាំងបានបរិបូណ៌
រឺអត្ដខាត់ណាស់ទៅ?»។
ឆ្កែព្រៃតបថា «សំលាញ់អើយ!
ខ្ញុំឯងនេះជាជាតិសត្វព្រៃ រកស៊ីដោយកម្លាំងខ្លួនឯង ជួនណាបានបរិបូណ៌ជួនណារកពុំបានក៏អត់ទៅ»។ ឯឆ្កែស្រុកបបួលថា
«មិត្រឯងនៅព្រៃ
អិតមានគេចិញ្ចឹមយ៉ាងនេះជាទីលំបាកពេកណាស់ បើដូច្នេះមិត្រទៅនៅនឹងនាយខ្ញុំឯស្រុក
គឺនៅជាមួយនឹងខ្ញុំនេះចុះ នាយខ្ញុំឯងនោះគាត់ចិត្ដល្អណាស់ គាត់អោយបាយត្រីចំណីបរិភោគជាប្រក្រតី»។ ឆ្កែព្រៃសួរថា
«កិច្ចការរបស់នាយអ្នកឯងនោះ
តើប្រព្រឹត្ដទៅយ៉ាងណាខ្លះ? ។ ឆ្កែស្រុកថានាយខ្ញុំនោះពុំមានកិច្ចការអ្វីជាទំងន់ទេ
គឺគេប្រើអោយដេកនៅចាំផ្ទះ១ គឺកាលណាគេទៅលេងព្រៃនោះ ត្រូវយើងទៅនឹងគេ
មើលកាលវេលា ជួយដេញខាំសត្វម្រឹគផ្សេងៗបាននាំមកអោយគេ១ នែមិត្រកិច្ចការរវល់នាយ
យើងនេះមានតែ២ប្រការប៉ុណ្ណោះឯង រួចស៊ីបាយឆ្អែតដេកទៅ »។
ឱ! ការនាយអ្នកឯងតែប៉ុណ្ណោះនោះល្មមនឹងធ្វើបាន
តែថារបស់អ្វីដែលព័ន្ធកអ្នកនេះហៈ។ ឱ! នេះគេហៅថាប្រឡៅណាសំលាញ់?។ អើប្រឡៅគេចងកអ្នកឯងនេះដើម្បីអ្វី?។ នែសំលាញ់ប្រឡៅនេះគឺគេចងចំណាំថាជារបស់គេ។
អើបើដូច្នោះខ្លួនអ្នកឯងមានម្ចាស់ឥស្សរៈលើក្បាលហើយ ទើបគេចងប្រឡៅនេះដោយសំគាល់ថាជារបស់គេ
ជាហើយសំលាញ់ធម្មតាសត្វមានគេជានាយកលើក្បាលនេះ តែក្ដីខុសចិត្ដគេកាលណា
ដំបងព្រនង់នឹងត្រូវអំបែងក្បាល ក្នុងកាលនោះឯងពុំខានឡើយ ណ្ហើយចុះសំលាញ់ខ្លួនខ្ញុំនេះជាសុនខព្រៃ
អិតបីមាននរណាជានាយកលើក្បាល រកស៊ី ត្រអាលតាមចិត្ដ អិតផ្គាប់ផ្គុនយកចិត្ដ
រឺក្រែងចិត្ដនរណា ស្វែងរកអាហារដោយលំពាំងកំលាំងខ្លួនឯង បានតិចអាស្រ័យតិច
បានច្រើនអាស្រ័យច្រើនទៅ ជាការអិតនាយចៅហ្វាយតាមចិត្ដសប្បាយ ចង់ដេកក៏ដេកទៅ
ចង់ទៅណាមកណាក៏ទៅៗ មិនបាច់ចាំប្ដឹងចាំលាគេអោយលំបាក នែសំលាញ់ធម្មតាសត្វមានគេចិញ្ចឹមនេះ
មានសេចក្ដីសុខកាយក៏ពិតមែនហើយ ព្រោះនាយគេជួយការពារអន្ដរាយក្នុងកាលដែលមានមកម្ដងៗ
តែចំណីអាហារនៅលើគេ គេចង់អោយវេលាណាក៏បានអាស្រ័យវេលានោះទៅ ទុកជាខ្លួនកើតឃ្លានអ្វីយ៉ាងណាក៏ដោយ
គេក៏ពុំបានអោយក្នុងកាលដែលខុសពេលនោះឡើយ គឺគេអោយតែក្នុងពេលព្រឹកល្ងាចប៉ុណ្ណោះឯង
គិតទៅឃើញថាប្រឡៅចងកនេះជាការអោយចង្អៀតកខ្លួនឯង ស៊ូខ្ញុំឯងកនៅទទេនេះជាជាង
តាមចិត្ដខ្ញុំជាជាតិឆ្កែព្រៃ ខ្ញុំឯងមិនចង់បានប្រឡៅព័ន្ធកខ្ញុំទេ» ឆ្កែព្រៃថាដូច្នោះហើយ
ក៏លាឆ្កែស្រុកទៅកាន់លំនៅអាត្មាវិញហោង។ រឿងនិទាននេះមានសេចក្ដីប្រៀបជាគតិយ៉ាងណា
ចូរឯងប្រៀបទៅមើល។
កូនសិស្សតបថា
សូមទានរឿងនេះ ខ្ញុំព្រះករុណាមិនតោងចាំប្រៀបប្រាយអោយពិស្ដារក៏បានព្រោះជារឿងត្រូវត្រង់បុគ្គលមានគេនាយក
និងបុគ្គលអិតគេនាយក ដូចឆ្កែព្រៃពោលមកនោះហើយ នឹងពោលចំពោះតែប្រឡៅម្យ៉ាងបានខាងគ្រឿងឥស្សរយសទាំងឡាយ
មានសញ្ញាបត្រ រឺមេដាយត្រាតាំងជាដើម បុគ្គលមានយសស័ក្ដិពាក់ប្រដាប់កាយ
អួតគ្នា សរសើរគ្នា ក្នុងលោកិយនេះ តែគ្រឿងអាភរណៈពោលគឺប្រឡៅនេះ ជាគ្រឿងនាំអោយកំរើកចិត្ដ
អោយស្រវឹងយសទៅផ្សេងៗ អ្នកមានបញ្ញាគួរត្រិះរិះពិចារណាទៅតាមគតិធម៌វិញចុះ។
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment