គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៥
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
មានសត្វស្មាន់១ ក្អែក១ អណ្ដើក១ យកគ្នាជាសំលាញ់ តែងពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមកៗ ថ្ងៃ១ស្មាន់ទៅរកស៊ីនៅព្រៃមួយ ក៏ជាប់អន្ទាក់ព្រានព្រៃ ក្អែកនិងអណ្ដើកនាំគ្នាដើររកស្មាន់នោះ លុះទៅដល់ជាយព្រៃក៏ស្រាប់តែឃើញជាប់អន្ទាក់ ទើបចូលទៅសួរថា «សំលាញ់អែង ហេតុអ្វីដើររកស៊ីមិនមើលអន្ដរាយ មកអោយជាប់អន្ទាក់គេយ៉ាងនេះ»។ ស្មាន់ក៏ឆ្លើយថា «អោសំលាញ់អើយ អញនេះបានជាខុសហើយ ចូរសំលាញ់គិតកែខៃជួយអាយុអញផងចុះ» អែក្អែក និងអណ្ដើកក៏ទទួលជួយដោះទុក្ខភឿន ក្អែកហើរទៅពាំនាំទឹក មកស្រោចខ្សែអន្ទាក់អោយទន់ អែអណ្ដើកក៏ខាំខ្សែអន្ទាក់នោះអែង ក្អែកនិងអណ្ដើកព្យាយាមខាំកាត់អន្ទាក់នោះ តាំងតែពីបឋមយាមដរាបដល់បច្ឆិមយាមទៀបនឹងភ្លឺស្វាង កាត់ដាច់បានពីរធ្លុង នៅសល់មួយធ្លុង ក៏ជួនពេលព្រានព្រៃមក ទើបក្អែកនិងអណ្ដើកតឿនសតិស្មាន់ថា «សំលាញ់អើយពេលនេះ ម្ចាស់អន្ទាក់មកជិតដល់ហើយ យើងជួយកាត់បានតែពីរធ្លុង នៅសល់មួយធ្លុង ចូរសំលាញ់ខំបោលកន្ទ្រាក់ដោយខ្លួនអែងអោយដាច់ទៅចុះ»។ កាលសត្វទាំងបីកំពុងនិយាយគ្នាដូច្នោះ នាយព្រានព្រៃក៏មកដល់ ទើបក្អែកនិងអណ្ដើកក៏ចេញចាកទីនោះចូលទៅពួនក្នុងព្រៃនៅខាង ចាំមើលដំណើរស្មាន់នោះអែង អែស្មាន់សោត កាលបើនាយព្រានមកដល់ខ្លួនក៏ស្ទុះកន្ទ្រាក់ផ្ដាច់អន្ទាក់នោះដាច់បាន ហើយបោលចូលព្រៃទៅហោង។ អែនាយព្រាន នឹកស្ដាយស្មាន់ណាស់ ក៏រត់ដេញស្មាន់នោះតែពុំទាន់ ទៅប្រទះលើអណ្ដើកដែលពួននោះ ទើបនាយព្រាន ចាប់អណ្ដើកនោះហើយក៏វិលមកធ្វើអន្ទាក់នោះទៀត។
ឯក្អែកឃើញនាយព្រានចាប់អណ្ដើកបានដូច្នោះក៏និយាយនឹងស្មាន់ថា
ចូរអ្នកក្លែងធ្វើជាបាក់ជើងដើរទៅខាងមុខនាយព្រានព្រៃ ប្រើឧបាយមាយា លួងអោយនាយព្រានដេញ
នាយព្រានគង់នឹងដាក់អណ្ដើកចោលទៅកណ្ដាលវាលរត់ដេញអ្នកអែងមិនលែង ហើយអ្នកអែងនឹងរត់គេចមកក្រោយវិញខាំពាំអណ្ដើកនោះបោលចូលព្រៃទៅ
អោយរួចពីដៃអាព្រានព្រៃនោះ។ អែស្មាន់ក៏ធ្វើតាមពាក្យក្អែកបង្គាប់នោះ ឯលុះស្មាន់បោលទៅជិតនាយព្រានហើយ
ក៏ធ្វើអាការជាសត្វបាក់ជើងម្ខាង បោលបោះតែជើង៣ ចំពោះមុខព្រានព្រៃនោះអែង
អែនាយព្រានពុំដឹងអាការសត្វក៏សំគាត់ថា ស្មាន់នេះត្រូវអន្ទាក់វាខំកន្ដ្រាក់ទាល់តែដាច់បាន
ទំនងជាវាបាក់ជើងនេះ ព្រោះខ្សែអន្ទាក់អញវាវត់ត្រូវនោះអែង គិតហើយនាយព្រានក៏ដេញទៅដើម្បីនឹងប្រហារ។
អែស្មាន់បែរមកឃើញនាយព្រានមិនទាន់ដាក់អណ្ដើកចោលដូច្នោះ
ក៏ក្លែងធ្វើជាពុំលឿនបោលទៅបន្ដិចៗ នាយព្រានចូលចិត្ដថាស្មាន់ពិការជើងបោលពុំលឿនដូច្នោះ
ក៏គិតថា អញប្រយោជន៍អ្វីនឹងអាអណ្ដើក១ សាច់វាស្លស៊ីបានតែព្រឹកល្ងាចប៉ុណ្ណោះគួរតែចោលវាចេញចុះ
នឹងខំរត់ដេញចាប់អាស្មាន់អោយបាន ត្បិតវាជាសត្វធំ សាច់ច្រើនលើសអាអណ្ដើកនេះ
គិតហើយនាយព្រាន ក៏ចោលអណ្ដើកនោះនៅលើគុម្ពស្បូវ ហើយរត់តាមស្មាន់នោះទៅ។
អែស្មាន់ដឹងថានាយព្រានចោលអណ្ដើកហើយ ក៏រឹងធ្វើកលបោលជន្លនាយព្រាន អោយដេញចេញទៅផុតព្រៃស្បូវបាន
អោកាសហើយ ស្មាន់ក៏បោលគេចមកក្រោយបានទៅដល់អណ្ដើកហើយ ក៏ពាំអណ្ដើកនោះបោលបោះផ្លោះចូល
ទៅក្នុងព្រៃនោះជាសុខសប្បាយហោង។ រឿងនិទាននេះអែងយល់ចុះក្នុងគតិយ៉ាងណាចូរថាទៅមើល?។
កូនសិស្សក៏តបថា
រឿងនេះ ចុះគតិកល្យានមិត្ដល្អបុគ្គលអែណាបានមិត្រល្អ យ៉ាងក្អែកនិងអណ្ដើកដែលជួយដោះស្មាន់
ជាមិត្រអោយរួចចាកទុក្ខបានបុគ្គលនោះហៅថាមិត្ដល្អ គួរគប្បីសេពគប់ ក៏អែមិត្រនេះលោកសំដែងថា
កុលបុត្រគប្បីបំរុងដោយស្ថាន៥ប្រការ គឺបែងចែកវត្ថុអោយ១ និយាយចរចាពាក្យពីរោះ១
ប្រព្រឹត្ដប្រយោជន៍១ ភាវជាអ្នកមានធុរៈរឺខ្លួនស្មើជាប្រក្រតី១ មិនក្លែងពោលពាក្យអោយឃ្លៀងឃ្លាតចាកក្ដីពិត១។
មិត្ដបានទទួលបំរុងដូច្នេះហើយត្រូវអនុគ្រោះកុលបុត្រនោះដោយស្ថាន៥ប្រការវិញ
គឺឃើញមិត្ដនោះ ដល់នូវក្ដីលំបាក នាទីស្ថានអែណាមួយហើយស៊ូនៅរក្សាមិត្រ
ពុំគិតលះចោលយ៉ាងនេះប្រការ១ ជួយរក្សាទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់មិត្ដ ដែលមិត្រលុះក្ដីប្រមាទ១
កាលបើមានភ័យ ទទួលជាទីពឹងពុំនាក់បាន១ មិនលះចោលមិត្ដក្នុងកាលវិបត្ដិ
មានកាលស្រូវថ្លៃជាដើម១ រាប់អានរហូតដល់វង្សញាតិរបស់មិត្ដ១ ត្រូវជាស្ថាន៥ប្រការហោង។
បុគ្គលក្នុងលោក គប្បីរកមិត្ដមានធម៌អនុគ្រោះ៥ប្រការ ដូចសំដែងមកនេះ ទើបបានក្ដីសួស្ដីមង្គល
ចំរើនក្ដីសុខសំរាន្ដដូចសត្វទាំង៣នោះហោង។ ចប់តំរាគតិសុភមិត្ដ
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment