គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៤
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រឿងកណ្ដុរស្រុក និងកណ្ដុរព្រៃ
មានសត្វកណ្ដុរ ២តួជាសំលាញ់នឹងគ្នា
កណ្ដុរ១នៅក្នុងផ្ទះ កណ្ដុរមួយនៅព្រៃ។ ថ្ងៃមួយកណ្ដុរផ្ទះបបួលកណ្ដុរព្រៃជាការសប្បាយ
តាមភាសាជាមិត្តនឹងគ្នា កាលដែលកំពុងបរិភោគចំនីនោះ បានលឺសូរមនុស្សគេគោះទ្វារ
គោះបង្អួចលាន់ម៉ុងម៉ាំ ង កណ្ដុរទាំងពីរក៏កើតក្ដីកត់ស្លុតភិតភ័យ មើលឆ្វេងស្ដាំ
ហើយសំងំស៊ីទៅទៀត លុះស៊ីទៅក៏លឺសព្ទសន្ធឹកជើងមនុស្សដើរចូលមក កណ្ដុរទាំងពីរក៏រិតតែភិតភ័យឡើងទៀត
រកតែផ្លូវនឹងគេចរត់ កាលដែលអាស្រ័យស៊ីលៀងនោះក៏ពុំមានអោជារសពិសាឡើយ
ព្រោះក្ដីភ័យខ្លាចក្រែងមនុស្ស រឺសត្វឆ្មាវាយាយី ម៉្លោះហើយក៏ស៊ីបន្ដិចបន្ដួចបន្ទាន់ពេល
រត់ទៅកាន់លំនៅអាត្មាទីទៃៗ។
ថ្ងៃក្រោយ កណ្ដុរព្រៃបបួលកណ្ដុរផ្ទះទៅស៊ីលៀងឯទីវាលស្រែព្រៃវិញ
ឯគ្រឿងម្ហូបចំនីរបស់កណ្ដុរព្រៃនោះពុំសូវល្អ ព្រោះជាជាតិអ្នកថោកទាប កាលដែលបរិភោគនោះពុំមានមនុស្សសត្វណាដើរទៅជិតខាងនាំអោយភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ
កណ្ដុរទាំងពីរស៊ីលៀងដោយសប្បាយ ដរាបដល់ឆ្អែតស្កប់ស្កល់រៀងខ្លួន។ លុះរួចការស៊ីលៀងហើយ
កណ្ដុរផ្ទះនិយាយចំអកត្មះតិះដៀលថា «ម្ហូបចំនីរបស់មិត្រឯងនេះ អន់ទាន់ទាបភាពអ្នកព្រៃ
ដោយក្ដីពុំចេះចាត់ចែងអោយល្អដូចអ្នកស្រុកឡើយ ស៊ូម្ហូបចំនីខ្ញុំឯងនេះមិនបានទេ»។
ឯកណ្ដុរព្រៃក៏តបថា
«មែនហើយមិត្រឯងថានោះ
ក្នុងថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានទៅទទួលទានភោជនាហាររបស់មិត្រឯង ឯម្ហូបចំនីមិត្រឯងសុទ្ធសឹងតែល្អៗ
តែលេបទៅស្ទើរស្ទះបំពង់កស្លាប់ជាម្ដង ស៊ីទាំងភ័យ ទាំងភិតបាត់រសឆ្ងាញ់ពិសាក្នុងការលៀងនោះ
ឯម្ហូបចំនីរបស់ខ្ញុំអន់ទាន់ទាបពិត តែបរិភោគទៅអិតក្ដីតក់ស្លុតភិតភ័យ
គិតយល់ថាវិសេសជាងចំនីល្អចំនីខ្ពស់ ព្រោះអិតមានក្ដីតក់ស្លុតជាអារម្មណ៍នាំអោយស៊ីបាយមិនបាននោះឯង
រឺមិត្ដឯងយល់ថាចំនីនរណាវិសេសលើសចំនីនរណា»។ ឯកណ្ដុរផ្ទះលឺដូច្នោះក៏ពុំអាចតបថាអ្វីទៅទៀតឡើយ
ហើយក៏លាកណ្ដុរព្រៃវិលទៅកាន់លំនៅអាត្មាវិញហោង។ រឿងនិទាននេះបានជាគតិយ៉ាងណាឯងថាទៅមើល។
កូនសិស្សឆ្លើយតបថា
រឿងនេះបានគតិដូចមនុស្សបរិភោគអាហារ ដែលកើតឡើងដោយផ្លូវសម្មាអាជីវៈនិងផ្លូវមិច្ឆាអាជីវៈ
គឺបុគ្គលណាស្វែងរកស៊ីដោយការខុសគន្លងធម៌ មានលួចប្លន់ឆកុហកជាដើម ហើយបានវត្ថុនោះមកកាល
នឹងបរិភោគក៏មានវប្បដិសារីរលឹកឃើញនូវអំពើ ដែលខ្លួនប្រព្រឹត្ដអាក្រក់នោះ
ក៏កើតក្ដីក្ដៅក្រហាយចិត្ដភិតស្លុតឡើង វត្ថុនោះទោះជាល្អជាប្រពៃយ៉ាងណា
ក៏ទៅជាអិតអោជារស ដូចគ្នានឹងវត្ថុដែលកណ្ដុរផ្អះដែលលួចគេស៊ីនោះឯង ឯវត្ថុរបស់កណ្ដុរព្រៃជាវត្ថុពុំល្អ
តែបរិភោគទៅអិតក្ដីក្ដៅក្រហាយតក់ស្លុតនឹងអារម្មណ៍អ្វី ព្រោះវត្ថុនោះកើតដោយផ្លូវសម្មាអាជីវៈ
បានមកដោយធម៌មែន បុគ្គលណាស្វែងរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដោយប្រពៃ លះក្ដីកោងឆរឺលួចប្លន់គេ
រឺលះបង់ផ្លូវជំនួញទាំង៥ប្រការមានលក់ដូរគ្រឿងប្រហារជាដើម វត្ថុដែលបានមកដោយធម៌
មានប្រកបការធ្វើស្រែចំការជាដើម ហើយកាលនឹងបរិភោគក៏អិតមានក្ដីវិប្បដិសារី
ភិតភ័យដោយអារម្មណ៍ឯណាមួយឡើយ ម្លោះហើយសេចក្ដីសុខ កាយសប្បាយចិត្ដក៏មានឡើង
ទោះវត្ថុនោះពុំឆ្ងាញ់ពិសាក្ដី ក៏កើតមានរសពិសាឡើង ដូចវត្ថុរបស់កណ្ដុរព្រៃនោះឯង។
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment