គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៧
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសេស
មានមេសុនខ១ នាំកូនស្វែងរកអាហារបរិភាគ លុះទៅដល់ព្រៃទីប៉ាឆាមួយ
បានឃើញសាកសពខ្មោចកំពុងហើម គេចោលនៅទីប៉ាឆានោះ
មេសុនខក៏នាំកូនចូលទៅ ទើបកូនសួរទៅមេថា «ម៉ែៗ នេះគេហៅអ្វី?។ មេសុនខក៏ប្រាប់ថា
«រូបនេះគឺខ្មោចមនុស្សណាកូន
គេយកមកចោលនៅទីនេះ»។ កូនឆ្កែលឺមេប្រាប់ថា ខ្មោចមនុស្សដូច្នោះ
ក៏កើតចំណង់ចង់ស៊ីខ្មោចនោះ ទើបថា «ម៉ែ ខ្ញុំចង់ស៊ីភ្នែកវាមុន» មេហាមថា «ភ្នែកជាកាឡកណ្ណី
ចង្រៃណាស់ នឹងស៊ីវាមិនបានទេណាកូន» កូនឆ្កែសួរថា «ម្ដេចម៉ែអែងថា
ភ្នែកជាកាឡកណ្ណីចង្រៃដូច្នេះហៈ»។ មេឆ្កែប្រាប់ថា
«ភ្នែកនេះកាលវារស់នៅ
វាតែងសំលឹងសំលក់មើលនូវរូបារម្មណ៍ផ្សេងៗ មានរូបស្រ្ដីជាដើម ភ្នែកនេះកាលបើវាយល់រូបល្អ
រូបគាប់ចិត្ដហើយ វានាំចិត្ដអោយប្រាថ្នាលោភចង់បានរូបនោះៗ បើពុំបានវានាំចិត្ដអោយប្រាថ្នាលោភចង់បានរូបនោះៗ
បើពុំបានវានាំចិត្ដអោយសៅសោកក្ដៅក្រហាយ បណ្ដាលអោយហ៊ានធ្វើនូវអំពើបាបលាមកមានព្យាបាទជាដើម
ហេតុនោះទើបថាភ្នែកនេះ ជាកាឡកណ្ណីចង្រៃក្រៃពេកណាស់ កូនអែងកុំស៊ីភ្នែកនោះឡើយ»។
កូនឆ្កែបានស្ដាប់មេអធិប្បាយទោសភ្នែកដូច្នោះហើយ ទើបថា
«បើដូច្នោះ
ខ្ញុំស៊ីត្រចៀកវិញចុះ»
មេឆ្កែក៏ហាមថា «ត្រចៀកនេះក៏ជាកាឡកណ្ណីចង្រៃដូចគ្នា
គឺកាលវារស់នៅនោះ វាចង់ស្ដាប់សព្ទសំលេងទាំងឡាយ មានសំលេងស្រ្ដី តូរ្យតន្រ្ដីជាដើម
ត្រចៀកនេះនាំកាយអោយត្រាច់ដើរស្ដាប់សព្ទសំលេងទាំងពួង សំលេងណាពីរោះវានាំចិត្ដអោយសោមនស្សត្រេកអរ
សំលេងណារឹងគ្រាតមិនពិរោះ រឺលឺសំលេងអ្នកដែលជាសត្រូវនឹងខ្លួន វានាំចិត្ដអោយទោមនស្សខាត់ខឹង
ចងអាឃាតព្យាបាទឡើង ហេតុនោះទើបថា ត្រចៀកនេះ ជាអាយតនៈ កាឡកណ្ណីចង្រៃក្នុងលោកនេះ
មិនគួរកូននឹងស៊ីវាឡើយ»។
កូនឆ្កែថា «បើដូច្នោះខ្ញុំសុំស៊ីច្រមុះវិញចុះ» មេឆ្កែក៏ហាមថា
«ច្រមុះក៏ជាកាឡកណ្ណីដូចគ្នា
គឺកាលវារស់នៅនោះវាចង់ថើប ចង់ស្រូបហិតក្លិនផ្សេងៗ ក្លិនឯណាក្រអូបវានាំចិត្ដអោយប្រាថ្នា
ក្លិនឯណាស្អុយឆ្អាបឆ្អេះ វានាំចិត្ដអោយក្ដៅក្រហាយ ណាយស្អប់ខ្ពើមឆ្អើម
ហេតុនោះទើបថា ច្រមុះនេះជាអាយតនៈកាឡកណ្ណី មិនគប្បីកូនចង់ស៊ីវាឡើយ»។
កូនឆ្កែថា «បើដូច្នោះខ្ញុំស៊ីមាត់ ស៊ីអណ្ដាតវិញ
ជាបាន រឺមិនបានណាម៉ែ? មេឆ្កែក៏ហាមទៀតថា «មាត់ និង អណ្ដាតជាកាឡកណ្ណីចង្រៃលើសលែងអែទៀតៗ
គឺមាត់នេះកាលនៅរស់នោះវានិយាយមុសាកុហកគេ វាជេរពោលប្រទេចផ្ដាសាគេវា
ញុះញង់ស្ដីបំបាក់បំបែកគេវាស្ដីដើរពោលបង្កាច់បង្កិនគេជាដើមយ៉ាងនេះ អែអណ្ដាតនោះសោត
ក៏ជាអាយតនៈពាល់ត្រូវតែរសជាតិអាហារ វាប្រាថ្នាតែវត្ថុឆ្ងាញ់ពិសា បើបានពាល់ត្រូវរសឆ្ងាញ់ពិសាកាលណាហើយ
វានាំចិត្ដអោយប្រាថ្នា ចង់បានឡើងទៀត បើពាល់ត្រូវលើរសពុំឆ្ងាញ់ពិសាកាលណា
វានាំចិត្ដអោយក្ដៅក្រហល់ក្រហាយទៅផ្សេងៗ ហេតុនោះ ទើបថាមាត់អណ្ដាតនេះជាអាយតនៈកាឡកណ្ណី
មិនគប្បីស៊ីវាឡើយ»។
កូនឆ្កែថា «បើដូច្នោះ ខ្ញុំនឹងស៊ីដៃវិញ យ៉ាងនេះគួររឺម្ដេច?។ មេឆ្កែក៏ហាមវិញទៀតថា
«ដៃក៏ស៊ីមិនបានដូចគ្នា
ដៃនេះកាលវារស់នៅនោះវាតែងចាប់ដំបងព្រនង់គ្រឿងសស្រ្ដាវុធប្រហារវាយចាក់កាប់សំលាប់មនុស្ស
ជួនណាវាឆក់យកទ្រព្យសម្បត្ដិគេនានា នាំរូបវាអោយបានក្ដីទុក្ខជាប់គុកជាប់តារាងខ្នោះឃ្នាងទៅផ្សេងៗ
ហេតុនោះទើបថា ដៃនេះជាកាឡកណ្ណីចង្រៃសើសគេ មិនគួរនឹងបរិភោគវាឡើយ»។
កូនឆ្កែថា «បើដូច្នោះខ្ញុំនឹងបរិភោគជើងវាវិញចុះ»។ មេឆ្កែក៏ហាមទៀតថា
«ជើងក៏ជាកាឡកណ្ណីដូចគ្នា
កាលវារស់នៅ ជើងនោះសោតវានាំរូបដើរត្រាច់ចរទៅលេងទៅមើលទៅស្ដាប់ ទៅលួចទៅប្លន់គេ
ជួលកាលវាដើរទៅជាន់លាមកជាន់បន្លា ជាន់លើកំរាលអាសនៈ ព្រះភិក្ខុសង្ឃជាទីមិនគួរជាន់
ជួនណាវាដើរទៅជាន់ជើងចោរ នាំអោយគេដិតចិត្ដសង្ស័យថា ខ្លួនជាចោរ ជាអ្នកដើរយប់គប់ពាលសាមាន្យ
បានក្ដីទុក្ខទោសក្នុងលោកិយ ហេតុនោះទើបថាជើងនេះជាមហាចង្រៃ កាឡកណ្ណី មិនគួរគប្បីបរិភោគវាឡើយ»។
កូនឆ្កែថា «បើដូច្នោះខ្ញុំនឹងស៊ីពោះពុងវិញ» មេឆ្កែហាមទៀតថា
ពោះពុងនោះជាលំនៅនៃចិត្ដៗ នោះហៅមនោ មនោ នេះជាអាយតនៈទទួលធម្មារម្មណ៍
នាំតាមគំនិតដែលគិត គឺគិតចង់បានទ្រព្យសម្បត្ដិ ប្រាថ្នាយសសក្ដិជាគ្រឿងលោកិយ
កាមក្ដីវត្ថុកាមកិលេសកាម គឺចង់ឈ្នះគេ គិតឈ្នាននីសគេ គិតលុបគុណគេ គិតមាក់ងាយគេ
គិតព្យាបាទគេ គិតមាយាបិទទោសអែងសំដែងទោសគេ គិតសំលឹងចង់បានទ្រព្យសម្បត្ដិគេ
គិតតែប្រយោជន៍អែង មិនបែងប្រយោជន៍ដល់អ្នកអ្នកដទៃ ចិត្ដគិតក្នុងការអកុសលយ៉ាងនេះ
ទើបថាពោះពុងជាលំនៅនៃចិត្ដ ពោះពុងនេះជាកាឡកណ្ណីចង្រៃក្រៃពេកណា ស់ កូនអែងនឹងស៊ីវាពុំបាន
ចូរខានទៅចុះកូន កុំស៊ីចំណីកាឡកណ្ណីនេះឡើយ»។
កូនឆ្កែបានស្ដាប់មេអធិប្បាយ អំពីចំនីកាឡកណ្ណីដូច្នោះហើយ
ក៏ជឿតាម ពុំបានគិតចង់ស៊ីខ្មោចនោះតទៅទៀត ហើយនាំគ្នាវិលទៅកាន់លំនៅនៃអាត្មាវិញហោង។
រឿងនេះ បានគតិដល់បុគ្គលអ្នកពិចារណាអោយឃើញថា អវយវតូចធំសំរាប់រូបកាយនេះជាកាឡកណ្ណី
កើតដោយក្ដីប្រមាទមិនឧហាតបង្ហាត់អវយវ អោយដំកល់នៅក្នុងការស្វិត្ថិមង្គល
បុគ្គលអ្នករក្សាអវយវមិនអោយធ្លាក់ចុះជាកាឡកណ្ណីនោះ គឺកាន់អិន្រ្ទីសំវរលីល
រក្សាទ្វារទាំង៦ មានចក្ខុទ្វារជាដើម មិនអោយបាបធម៌ចូលបៀតបៀនចិត្ដខាងក្នុងបាន
សង្រួម កាយមិនអោយបាបធម៌ចូលពាល់ត្រូវបាន ប្រដៅកាយអោយឆ្ងាយពីអកុសលកម្ម
គឺកាយកម្ម៣ វចីកម្ម៤ មនោកម្ម៣ ដែលហៅថាអកុសលកម្មបថទាំង១០ នេះអែង អែសេចក្ដីសង្រួមទ្វារទាំង៦
និងការតាំងនៅក្នុងកុសលកម្មបថ១០នោះ ក្នុងតំរានេះមិនបានសំដែងអោយពិស្ដារទេ
មាននៅក្នុងតំរាគតិធម៌អែណោះ ហើយចូលទៅមើលយកជាគតិចុះ។
បុគ្គលរក្សាអិន្រ្ទី៦ វៀរអកុសលកម្មបថ១០នោះ បានឈ្មោះថាធ្វើអវយវអោយផុតចាកកាឡកណ្ណីចង្រៃ
ដូចន័យដែលមេសុនខសំដែងប្រាប់កូនវានោះអែង អញ្ញើញអ្នកប្រាជ្ញគិតទៅទៀតចុះ។
ចប់តំរាអវយវកាឡកណ្ណីទី៣៥
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment