ស្រីហិតោបទេស សន្ដិភាព ភាគទី៤
ភិក្ខុក ប៉ាង ខាត់
វិរិយបណ្ឌិតោ
ជាអ្នកប្រែចេញពីភាសាសំស្ក្រឹត
ជាអ្នកប្រែចេញពីភាសាសំស្ក្រឹត
កថាទី៤ រឿងកុក ពស់និងស្កា
ក្នុងអុត្ដរាបថ, នៅលើភ្នំគិជ្ឈកូដ មានបិប្បលិព្រឹក្សមួយដើមធំ
ជាទីអាស្រ័យនៅនៃកុកទាំងឡាយ។ ពស់វែកមួយ អាស្រ័យនៅក្នុងព្រង់អៃដ៏ខាងក្រោមដើមឈើនោះ
វាតែងតែលូនចូលទៅចាប់យកកូនកុកស៊ីជាចំណីអាហារអស់កាលជានិច្ច។ ចំណេរកាលមកកុកល្ងង់
មួយលុះបានលឺសំលេងយំខ្ញៀវខ្ញានៃកុកទាំងឡាយដែលមានសេចក្ដីសោកបៀតបៀន
ហើយក៏និយាយឡើងថាៈ «នែអ្នកទាំងឡាយ!
អ្នកកុំយំថ្វី ចូរធ្វើតាមអុបាយកលខ្ញុំវិញ យើងត្រូវទៅរកចាប់ត្រីយកមករាយតៗគ្នាតាំងពីព្រង់ស្កាអោយរហូតមកដល់ព្រង់ពស់
អែសត្វស្កាជាសត្វជាប់ចិត្ដដោយអាហារ គឺត្រីនោះ នឹងចេះតែដើររៀងមកដល់ព្រង់ពស់
កាលឃើញពស់ជាសត្វសត្រូវពីកំណើតស្រាប់ មុខជានឹងខាំពស់សំលាប់ដោយក្ដីសំអប់មិនខាន»។
កុកទាំងឡាយក៏ព្រមព្រៀងគ្នាធ្វើតាមពាក្យកុកល្ងង់នោះ។
ក្នុងកាលនោះអែង,សត្វស្កាដែលនៅក្នុងព្រង់ឈើនោះ
បានលឺសំលេងកុកយំអឹងកង ក៏វារឡើងដើមឈើនោះខាងម្ខាង ស្រង់តាមក្លិនត្រីនោះ
ឃើញត្រីហើយស៊ីត្រីនោះៗបណ្ដើរៗមក មិនស៊ីតែត្រី ស៊ីទាំងសាវកកុកអស់រលីងថែមទៀត
ព្រោះហេតុនោះហើយ បានជាខ្ញុំពោលថាៈ «អ្នកប្រាជ្ញ កាលគិតដល់សេចក្ដីចំរើនហើយ» ដូច្នេះជាដើម(លេខ៩)។
មិនថ្វីទេយើង (ហង្សទាំងពីរ) នាំទៅបាន តែកាលដែលយើងនាំសំលាញ់ទៅនោះ
មុខជាមនុស្សលោកមើលឃើញ កាលបើឃើញហើយ នឹង និយាយឆោឡោអឹងកងឡើងជាមិនខាន, បើសំលាញ់បានលឺសំលេងមនុស្សលោកហើយអត់ទ្រាំមិនបាន
ចង់ឆ្លើយតបគេវិញ មុខជាសំលាញ់របូតធ្លាក់ដល់ដី ស្លាប់អសារបង់មិនខានទេ
ចូរសំលាញ់តាំងចិត្ដដាច់ស្រេច នឹងនៅក្នុងទីនេះទៅល្អជាង អណ្ដើកនិយាយរឹងទទឹងទៀតថា
«បើមែនដូច
ថារូបខ្ញុំនឹងត្រូវសំគាស់ថាជាអ្នកអិតចេះដឹងអ្វីទៅហើយរឺ? មួយទៀត បើរូបខ្ញុំឆ្លើយតបនឹងគេវិញហើយតើ
វាហើយគ្នាទៅហើយ អ្នកណាក៏មិនត្រូវនិយាយថាដូចមេ្ដចទៀតដែរ»។
កាលនោះក្មេងគង្វាលគោក្រលេកមើលទៅឃើញហង្សទាំងពីរនាំអណ្ដើកហោះហើរដើរលើអាកាសវេហាស៍ដូច្នោះ
ក៏ស្រែកនិយាយជជែកគ្នាឆោឡោទ្រហឹងអឹងកងឡើង ហើយរត់ដេញតាមទៅ ក្មេងខ្លះនិយាយឡកឡឺយថាៈ
«កាលណា
អណ្ដើកធ្លាក់មកដល់ដី កាលនោះយើងនឹងយកវាទៅស្លការីស៊ីអោយឆ្ងាញ់ម្ដងវ៉ីយ»ក្មេងខ្លះទៀតនិយាយកំញើញថាៈ
«ទេ!
យើងយកទៅដុតស៊ីអីលូវនេះអែង» ក្មេងខ្លះតទៀតនិយាយឡកថាៈ «ទេ! យើងយកទៅស្លស៊ី
អែផ្ទះវិញ»។
អែអណ្ដើកនោះ លុះលឺពាក្យក្មេងគង្វាលគោនិយាយឡកឡឺយអោយ មុខគួរអោយខ្នាញ់
ក៏ភ័ន្ដស្មារតី ភ្លេចពាក្យដែលនិយាយមាត់នោះ បែរទៅជាហាមាត់និយាយឆ្លើយតបទៅវិញថាៈ
«នែវ៉ីយ!អាក្មេងអាអែងទាំងអស់គ្នាស៊ីផេះទៅចុះ»។ កាលដែលអណ្ដើកហាមាត់និយាយដូច្នេះ
ក៏ធ្លាក់ក្ដូកមកដល់ដី បានដៃក្មេងដុតស៊ីជាចំណីអាហារទៅហោង ព្រោះហេតុនេះបានជាខ្ញុំ
(ចាក្រពាកសវិជ្ញៈ)ពោលថាៈ «នរជនណាមិនត្រេកអនឹងពាក្យដាស់តឿននៃមិត្ដ» ដូច្នេះជាដើម
(លេខ៣) ក្នុងកាលនោះអែង កុកជាចារបុរសដើរចូលមកក្នុងទីនោះហើយនិយាយឡើងថាៈ
«ទេវៈ!
និយាយធ្វើអ្វី ខ្ញុំបានប្រាប់ប្រងតាំងពីកាលនោះម្លេះថា ត្រូវចាត់ចែងបន្ទាយអោយឆាប់រួសរាន់ទៅ
តែលោកម្ចាស់មិនធ្វើតាមពាក្យខ្ញុំបាទ ហេតុនោះហើយបានជាលោកម្ចាស់ត្រូវសោយផលនៃការព្រងើយកន្តើយក្នុងកាលនេះអែង, អែការដុតបំផ្លាញបន្ទាយយើងនេះ
គឺក្អែកមេឃពណ៌នេះអែង ដែលត្មាតទុរទសីប្រធានរដ្ឋមន្រ្ដីសត្រូវ ប្រើមកអោយធ្វើការ»។ រាជហង្សហិរណ្យគភ៌ដកដង្ហើមវែងៗ
ហើយពោលថាៈ
១០ - នរជនណាស្និទ្ធស្នាលចំពោះសត្រូវ ដោយការរាប់អានក្ដី
ដោយយល់អុបការក្ដី នរជននោះ ទុកដូចជាមនុស្ស ដេកលក់លើដើមឈើ ហើយភ្លាត់ធ្លាក់មកដល់ដីទើបភ្ញាក់ដឹងខ្លួន។
កុកជាចារបុរសនិយាយតទៅទៀតថាៈ «កាលណាក្អែកមេឃពណ៌ចាត់ដុតបំផ្លាញបន្ទាយសត្រូវហើយ
ត្រលប់ទៅដល់ទីកន្លែងដើមខ្លួនវិញ កាលនោះស្ដេចក្ងោកចិត្រពណ៌ពោលអរគុណដោយក្ដីពេញចិត្ដថា
គួរអភិសេកក្អែកមេពណ៌អោយគ្រប់គ្រងអាណាចក្រកបូរ៌ទ្វីបហើយអោយនៅក្នុងទីនេះ
ព្រោះថា៖
១១ - បុគ្គលមិនគួរព្រងើយ ចំពោះកិច្ចការរបស់សេវកអ្នកដែលបានបំពេញនាទីបរិបូណ៌ហើយទេ
គួរលើកដំកើង សេវកនោះដោយរង្វាន់ ដោយទឹកចិត្ដជ្រះថ្លា ដោយវាចាពោលសរសើរ
និងដោយកិរិយាមើលដោយភ្នែក»។ ចាក្រពាកសវិជ្ញៈសួរកុកតទៅទៀតថាៈ «រឿងនោះ មានដូម្ដេចតទៅទៀត?»។ កុកចារបុរសនិយាយបន្ដទៀតថាៈ
«សេចក្ដីតទៅថា
ត្មាតជាប្រធានរដ្ឋមន្រ្ដីនិយាយចំពោះក្ងោកចិត្រពណ៌ថាៈ «ទេវ! ប៉ុណ្ណោះមិនទាន់សមគួរទេ
សូមលោកម្ចាស់ប្រកាសសេចក្ដីពេញចិត្ដ ដទៃផ្សេងទៀតផង, ព្រោះថា៖
១២ - នរណាហ៊ានកំទេចជនដែលលោកទាំងមូលយល់ថាជាសត្រូវធំក្រៃលែងដោយ
អិតកោតញញើត? បពិត្រព្រះរាជា!
ការតែងតាំងជនថោកទាបក្នុងតំណែងខ្ពស់នោះ ទុកដូចជាគំនូសដែលគេគូសលើដីខ្សាច់។
ក្នុងកាលណាក៏ដោយ គេមិនដែលតែងតាំងមនុស្សថោកទាបអោយកាន់តំណែងខ្ពង់ខ្ពស់ទេ
ព្រោះថា៖
១៣ - មនុស្សថោកទាប កាលបើបានតំណែងខ្ពង់ខ្ពស់ តែងតែប្រាថ្នាកំចាត់បង់នាយខ្លួន
ដូចកណ្ដុរដែលតាបសជប់អោយបានទៅជាខ្លា ក៏សង្ហាសំលាប់តាបសបង់វិញ»។ ក្ងោកចិត្រពណ៌សួរថាៈ
«រឿងនោះតើដូចម្ដេច?»។ ត្មាតទុរទសីជាប្រធានរដ្ឋមន្រ្ដីរៀបរាប់រឿងប្រាប់តទៅថាៈ
តទៅកថា5
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment