គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៥
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
និទាននេះមានដំណាលក្នុងក្បួនបារាំងសែស មានកន្ដូប១
ហើរទៅទំស៊ីស្លឹកនូវផ្លែផ្កានៃដើមសង្កែដុះនៅវាលស្រែក្រៅ១
លុះបរិភោគឆ្អែតហើយ ក៏ហើរទៅព្រៃភ្នំ ចុះទំលើមែកសង្កែភ្នំ១
ដុះនៅក្រោមឈើធំទាំងឡាយ លុះដល់ពេលឃ្លានអាហារក៏ហើរឆ្វៀលដើមសង្កែភ្នំ
ដើម្បីរកមើលស្លឹក មើលផ្លែផ្កានឹងបរិភោគ
ហើររកពុំឃើញមានស្លឹកនូវផ្លែផ្កា ឃើញមានតែដើមខ្ពស់ដូច្នោះ កន្ដូបនោះក៏និយាយថា
ដើមសង្កែដែលដុះឯវាលស្រែនោះ គេមានមែកត្រសុំត្រសាយ
បរិបូណ៌ដោយផ្លែផ្កា មានស្លឹកស្រោបជិតជុំដើម ជាទីប្រជុំនៃសត្វកន្លង់
កន្ដូប អណ្ដើកមាសទាំឡាយអាស្រ័យបរិភោគបាន អើប្រស្ដែងសង្កែភ្នំនេះ
ហេតុអ្វីក៏ពុំមានស្លឹកបែកផ្លែផ្កាដូចគេ
មានតែដើមដុះលូតខ្ពស់រៀវចុងយ៉ាងនេះ រកតែស្លឹកនឹងស្រោបខ្លួនគ្មាន។
ឯសង្កែនោះ ក៏ប្រាប់ថា «អោអ្នកអើយ!
ដើមខ្ញុំនេះដុះនៅក្រោមឈើធំ ក៏វិស័យឈើធំទាំងឡាយមានដើមផ្ចឹករាំង
ឈើទាលជាដើមនោះ គេជាជាតិឈើភ្នំប្រកបដោយខ្លឹមខាងក្នុង
គេលូតបែកមែកត្រសាយត្រសុំ ដោយភាពគេជាឈើភ្នំ
តែខ្ញុំឯងនេះជាជាតិឈើអិតខ្លឹម ហើយមកដុះនៅខាងគេ តាំងលូតតាមគេទៅ
ទាល់តែរកស្លឹកពុំបានយ៉ាងនេះឯង។
ឯកន្ដូប ក៏និយាយតិះដៀលដើមសង្កែនោះផ្សេងៗ
ហើយសរសើរដើមសង្កែដែលដុះនៅតាមវាលស្រែផុតអំណាចឈើធំនៅគ្របសង្កត់ពីខាងលើ
ពុំបានលូតតាមត្រាប់តាមឈើធំអោយបង់ស្លឹកផ្លែផ្កាដុះតាមធម្មតាខ្លួនឯង
តាមតែចិត្ដចង់បំបែកមែកតូចធំតាំងស្លឹកផ្កាផ្លែបិទបាំងខ្លួនយ៉ាងណាៗ
ក៏អិតមានទើសទល់អ្វីមួយឡើយ
កន្ដូបពោលពាក្យដូច្នោះហើយក៏ហើរទៅកាន់លំនៅនៃខ្លួនវិញហោង។ ចុះរឿងនេះ
បានសេចក្ដីជាគតិយ៉ាងណា ចូរអត្ថាធិប្បាយទៅមើល?។
កូនសិស្សតបថា ឯដើមផ្ចឹករាំងឈើទាលនោះ
ជារុក្ខជាតិមានខ្លឹម ដុះឡើងក៏លូតខ្ពស់តាំងបែកមែកតូចធំ ព្រមទាំងស្លឹកផ្លែផ្កាបានសមដោយជាតិជាឈើធំ
នេះបានគតិដូចមនុស្សអ្នកមានសម្បត្ដិ មានយសស័ក្ដិ មានប្រាក់ខែបរិបូណ៌
បើគេស្លៀកពាក់គ្រឿងតែងខ្លួន រឺ គេបរិភោគភោជនាហារ
យ៉ាងឧត្ដមក៏សមរបស់គេអិតមានក្ដីខាត់ខាត ឯជាតិដើមសង្កែ រឺ ប្របួយលាជផ្ទះ
ជាដើមនោះ ជាជាតិឈើស្រែ ឈើក្រៅ សមគួរតែដុះនៅវាលស្រែក្រៅ
ដែលផុតពីម្លប់ឈើធំ ទើបអាចតាំងមែកស្លឹកផ្លែផ្កាបរិបូណ៌ទៅបាន
បើទៅដុះនៅខាងឈើធំហើយ ក៏ពុំអាចតាំងមែកស្លឹកផ្លែផ្កាបានឡើយ
នេះបានជាគតិដូចមនុស្សអ្នកអិតចំណេះ អិតទ្រព្យសម្បត្ដិ
ហើយត្រាប់តាមអ្នកមានសម្បត្ដិ មានយស ទិញគ្រឿងតែងខ្លួន រឺអាហារខ្ពស់
ប្រើកិរិយាយ៉ាងអ្នកធំលូតតាមអ្នកធំ ម្ល៉ោះហើយក្ដីក្រ ក្ដីលំបាក
ក៏កើតដល់ប្រាណ មានឧបមេយ្យដូមដើមសង្កែត្រាប់តាមឈើធំនោះឯង។
ឯដើមសង្កែ ដែលដុះដោយវាលស្រែ
បរិបូណ៌ដោយមែកស្លឹកផ្លែផ្កានោះ
បានគតិដូចមនុស្សអ្នកអិតចំណេះវិជ្ជាការ
ខ្សត់ក្រតែទៅប្រព្រឹត្ដដោយការរកស៊ីធ្វើស្រែចំការជួញប្រែលក់ដូរ
ឧស្សាហ៍សន្សំទ្រព្យសម្បត្ដិ ទុកដាក់ពុំហ៊ានចែកចាយ
ដោយការពុំគួរចាយនោះទ្រព្យសម្បត្ដិកើតមានឡើង
ដូចដើមសង្កែដុះដោយវាលស្រែនោះឯង។ អ្នកស្រែចំការមានទ្រព្យសម្បត្ដិ
ជាទីអោយមហាជនសរសើរ។ អ្នកក្រុងពិតតែអិតទ្រព្យសម្បត្ដិ
ប៉ុន្ដែប្រឹងលូតតាមអ្នកធំដូចដើមសង្កែដុះក្បែរភ្នំជាទីអោយកន្ដូបមេអំបៅ
អណ្ដើកមាសតិះដៀលនិន្ទា។ អ្នកមានបញ្ញាគួរពិចារណាយកជាគតិលោក
យោគអោយឃើញមនុស្សត្រាប់អ្នកធំមាននៅក្នុងសម័យអីលូវនេះ។
ចប់គតិអ្នកលូតអស់ស្លឹកទី៩
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment