គតិលោក ឬច្បាប់ទូន្មានខ្លួន ភាគ៧
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
រៀបរៀង ដោយ ឧកញ៉ាសុត្ដន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចម្លងតាមការផ្សាយរបស់ពុទ្ធសាសនបិណ្ឌត្យ
មានហង្សមួយគូ
តែងនាំគ្នាទៅលេងទឹកស្រះ១ ជានិរន្ដរ៍ បានយកអណ្ដើកមួយជាសំលាញ់។
អែអណ្ដើកនោះ តែហង្សមកលេងទឹកកាលណា
ក៏វាចេញមកនិយាយចរចាប្រស័យជាមិត្ដនឹងគ្នា លុះនៅយូរមក
ស្រះនោះកើតរីងខះគោកអណ្ដើកនឹងនៅពុំបាន ទើបនិយាយនឹងហង្សថា
សំលាញ់អើយ! ខ្ញុំអែង នឹងនៅអាស្រ័យក្នុងស្រះនេះតទៅទៀតពុំបានឡើយ
ព្រោះអិតទឹកដូចសំលាញ់ឃើញស្រាប់ហើយ។ អែហង្សទាំងគូក៏ថា
បើដូច្នេះមានតែយើងនាំគ្នាទៅអាស្រ័យអែមហាបោក្ខណីនៅខាងជើងព្រៃហិមពាន្ដអែនោះវិញចុះ
ត្បិតស្រះនោះជ្រៅធំទូលាយសប្បាយ
ទាំងផលាផលទាំងឡាយជាភត្ដាហារក៏បរិបូណ៌
គួរសំលាញ់អែងទៅនៅអែមហាស្រះនោះចុះ។ អណ្ដើកលឺហង្សថាដូច្នោះ
ក៏តបថាខ្លួនខ្ញុំអែងជាសត្វជើងខ្លី វារលូនដោយផែនដី
ធ្វើម្ដេចនឹងទៅដល់មហាស្រះនោះបាន?។ហង្សទាំងគូក៏ថា
ការនាំសំលាញ់ទៅកាន់មហាស្រះ ជាភ្នាក់ងារយើងនាំទៅដោយផ្លូវអាកាស គឺយើងខាំពាំឈើស្នែង
អោយសំលាញ់អែងខាំតោងពីក្រោមអោយជាប់ យើងទាំងគូនឹងហើរនាំទៅ។ អណ្ដើកបានស្ដាប់លឺដូច្នោះ
ក៏ព្រមតាម ទើបហង្សទាំងគូទៅកាត់ឈើស្នែងបាន ក៏ពាំទាំងសងខាងអោយអណ្ដើកខាំតោងពីក្រោម
ហើយហង្សបានហាមអណ្ដើកថា ចូរសំលាញ់រក្សាមាត់អោយជិត ទោះទៅឃើញអ្វីៗក្ដី
រឺបានលឺសព្ទអ្វីៗក្ដី កុំបីហាមាត់សួរ រឺ និយាយពីអ្វីៗឡើយ ព្រោះការដើរដោយផ្លូវអាកាសនោះក្រលំបាកណាស់
តែភ្លាត់មាត់កាលណា ក៏វិនាសក្នុងកាលនោះ ហេតុនោះចូរសំលាញ់ប្រយ័ត្នមាត់កអោយមែនទែន។
ហង្សទាំងពីរហាមប្រាមអណ្ដើកស្រេចហើយ ក៏នាំគ្នាពាំឈើស្នែងជាបង្គងហើរហោះផ្លោះ
ឡើងលើអាកាសវេហាស៍ មានភក្រ្ដាតំរង់ទៅឧត្ដរទិស។
លុះមកដល់កណ្ដាលនគរពារាណសី បណ្ដាក្មេងទាំងឡាយបានឃើញហង្សហើរពាំនាំអណ្ដើកដូច្នោះ
វាក៏បង្កូកហៅគ្នាគឹកកងរំពងឡើងទាំងស្រុក ស្រែកប្រាប់គ្នាថា វ៉ឺយគ្នាយើង
អែងមើលហង្សវាពាំអណ្ដើកនោះ យ៉ាងជាវាយកទៅស៊ីអែលំនៅវាហើយអែង។ អែអណ្ដើកបានលឺពាក្យកូនក្មេងថា
ហង្សពាំនាំអណ្ដើកយកទៅស៊ីដូច្នោះ ក៏ខឹងនឹងកូនក្មេង គិតថាអាក្មេងអស់នេះ
វាស្ដីប្រមាថមាក់ងាយអញពេញទីជាម្ដងគួរ រឺ ហង្សជាសំលាញ់វានាំអញទៅទុកអែមហាស្រះអែណោះទេ
នេះវាមកនាំគ្នាពោលថាហង្សពាំអញទៅស៊ីវិញ អណ្ដើកគិតដូច្នោះហើយក៏កើតទោសោនឹងពួកក្មេង
ហាមាត់ឡើង នឹងជេរពួកក្មេងទាំងនោះ និមិត្ដតែហាមាត់ឡើងកាលណា ក៏ធ្លាក់អំពីឈើបង្គងចុះមកដល់ផែនដី
ត្រូវនឹងដីរឹងដីថ្ម បែកស្នូកជាភាគតូចភាគធំដល់នូវក្ដីមរណកាល កណ្ដាលព្រះនគរពារាណសី
បណ្ដាក្មេងប្រុសស្រី ក៏នាំគ្នារើសសាច់អណ្ដើកនោះ យកទៅអោយម៉ែឳវាស្លបរិភោគហោង។
អែហង្សទាំងពីរ កាលណាបើអណ្ដើករបូតមាត់ភ្លាត់ចាកឈើស្នែងធ្លាក់ស្លាប់ហើយ
ក៏នាំគ្នាចោលឈើស្នែងនោះចេញចាកមាត់នៃអាត្មាពោលថា អាអណ្ដើកវាមិនដំកល់នៅក្នុងអោវាទខ្លួនហាម
បានជាដល់នូវក្ដីវិនាសយ៉ាងនេះ ថាហើយក៏នាំគ្នាហើរទៅកាន់លំនៅនៃអាត្មាវិញហោង។
រឿងនេះ បានគតិដល់បុគ្គលអ្នកមិនសង្រួមមុខទ្វារ គឺមិនរក្សាមាត់អោយល្អ
បាននូវក្ដីទុក្ខទោសវិនាសប្រាណ ដូចអណ្ដើកនោះអែង គួរចូលចិត្ដចុះ។ អនិច្ចាអណ្ដើក
អណ្ដាតខ្វើកៗ បើកមាត់ជេរក្មេង និមិត្ដហាមាត់ ភ្លាត់ចាកឈើសែង ធ្លាក់ស្លាប់ខ្លួនអែង
ព្រោះមាត់រពិស។
ចប់តំរារពិសមាត់ជាគតិទី៣៩
ប្រភព៖ មណ្ឌលវប្បធម៌ខ្មែរនៅស្វីស
No comments:
Post a Comment